Evet, Kadir İnanır girişi yaptım fakat yaptıranlar utansın. Kumarbazlığı, itliği, hergeleliği öğreneceğim! Çünkü başta “Kamelot’un hükümdarı olacağız, alacağız Excalibur’u elimize, şövalyeleri dizeceğiz masanın etrafına. Vay efendim, sen de Sir Lancelot ben diyeyim Sir Bedivere… Çiçek üzere yapacağız Britanya’yı!” diye umut verip sonra da bu kadar ortada bırakılmaz bir insan. Ha, bu saydıklarım yok mu oyunda? Var var, hatta daha fazlası bile var da… Güya hiç yokmuş üzere bir yandan. Durun ben şu konuyu baştan anlatayım. Çekin bir sandalye ateşin yanına.
Olaylar tıpkı efsanelerdeki üzere başlıyor aslında. Arthur, oğlu Mordred’i savaşta öldürmüş, kendisiyse ölümcül yaralanmıştır. Tam da kehanetlerde müjdelendiği üzere Avalon’da Gölün Hanımı tarafından güzelleştirilip geri gönderilecektir ki… Bir şeyler feci biçimde zıt sarfiyat. Arthur’u Avalon’a taşıyan gemi bir karanlık tarafından ele geçirilmiştir ve oradaki Arthur, o bizim bildiğimiz Arthur değildir artık. Durdurulması gereken fecî bir berbatlığa dönüşmüştür ve şövalyelerin mevtten sonra keyifli mesut maceralara koşacakları düş üzere Avalon’u kabusa çevirmektedir. Gölün Hanımı da ne yapsın, elinde karşı silah olarak bir küme meyyit şövalye var. Hangisi Arthur’u yenebilir ki? Doğal ki babasına karşı alev alev yanan öfkesi mevt tarafından bile söndürülememiş olan Mordred. Bir yandan Arthur’u ölümcül yaralayabildiğine nazaran, biraz da desteklenirse… Neden olmasın?
Oyun daha en başta beklentilerimi bu girişle tepetaklak etti; hoş de etti. Çünkü kıssaya farklı ve yeni bir yaklaşım bu. Britanya kırlarında Kral Arthur olarak at koşturmak yerine, Mordred olarak Camelot’un Avalon’daki iz düşümünde karar sürüyor ve Arthur’a karşı yeni bir Yuvarlak Masa kuruyoruz. Mordred’in konuşmalarında bir tık seçim talihimiz da var üstelik. İsterseniz kendisine kazık atan hayatı artık geride bırakmış ve daha sakin mizaçlı, daha olgun bir Mordred de oynayabiliyorsunuz, atara atar masrafa gider yapan halini de… Fakat ne yaparsanız yapın, sonuç pek değişmiyor. Oyunun en büyük sorunu de bu esasen: Hiçbir şey sonucu değiştirmiyor.
Aslında King Arthur: Knight’s Tale pek çok şeyi pek hoş yapıyor. Özgün kıssaya çoğunlukla sadık, görmeyi bekleyeceğiniz karakterlerin hepsini görüyorsunuz. Arthur’u büyüten evlatlık babası Sir Ector, tekrar evlatlık kardeşi Sir Kay (kılıcı ziyan görmesin, at çiftesi üzere de vuruyor), Tristan ve Isolde, pek olağan Kraliçe Guinevere, Kutsal Kâse arayışındaki Sir Percival, sahneye geç girse de ejderhalı ataklarıyla göz dolduran Merlin… Herkes burada. Öykünün farklı ve karanlık bir teması da var, berbatlığın pençesindeki Avalon’da gezerken daha en başından sizi bu işe koşan Gölün Hanımı dahil kimseye güvenemiyor olmak da üstüne tuzu biberi oluyor. Pek çok defa yaptığınız seçimler kimi yanınıza katabileceğinizi de etkiliyor. Mesela öykü gereği ölmüş olan ve getirip Kamelot’a gömülmesi için Tristan’ı misyona yolladığınız Isolde’u çok ender bir parşömen sayesinde diriltebiliyorsunuz. Hani ekseriyetle oyunlarda ardınızda 3 tane şifacınız hazır olda beklerken sevdikleriniz orta sahnede ölür ve “Ama… Lakin şifacılar?!” diye kalırsınız ya, o beklentiyi aykırı yüz eden kusursuz bir keşifti Isolde’un diriltilebilmesi benim için. Geyiğine deneyip oyunu da kaydetmiştim ki parşömen ziyan olmasın. Olağan Isolde dirilince çabucak Tristan’ın kollarına koşuyor ve sonra düğünlerini yapıyoruz ve sonsuza kadar memnun yaşıy… Hayır işte. Bir tane dandik Achievement alıyorsunuz fakat karakterler bir reaksiyon bile vermiyor. “Sevgilimi geri getirdin, sana olan sadakatim 2 puan arttı Mordred’ciğim” bile yok. Tıpkı vazifeye gittiklerinde iki satır konuşmuyorlar bile birbirleriyle. Ha, keza Percival ile karşılaştığınız vazifeye kardeşi Lady Dindrane’i de gönderiyorsunuz ancak bi’ “Bacım sen Mordred’in yanında ne yapıyorsun İsa Mesih aşkına?” bile demiyor.
İsa demişken, oyunun hoşuma giden yanlarından bir tanesi de 2 eksenli etik sistemi. Bir eksende Hristiyanlık ve Eski Rabler var, başkasında ise Adalet ve Tiranlık. Bu eksenin neresinde olduğunuza nazaran kendinize katabileceğiniz ekstra karakterler açılıyor. Mesela Sir Lancelot yalnızca çok adil bir hükümdarın masasına katılıyor, Lady Morgan le Fay için ise büsbütün Eski Tanrılar’ın yoluna baş koymuş olmanız lazım. Bu etik seçimleriniz şövalyelerinizin size olan sadakatinde de bir modül rol oynuyor. Sizinle birebir etiğe sahip olanların sadakati birkaç puan yüksek oluyor ve bu puanlar da kendilerine daha yüksek hasar olarak geri dönüyor. Neyse ki oyun içerisinde bu sadakat puanlarını yükseltmek için türlü türlü imkânınız oluyor böylelikle isterseniz inançları sizinkine tam zıt karakterleri bile kendinize sadık tutabiliyorsunuz.
Alışılmış bu bizi tekrar birebir bahse geri getiriyor. Sadık olmuşlar, olmamışlar hiçbir şeyi değiştirmiyor. Hiç kimsenin sadakatini sağlayamazsanız paralel yapılanıp sizi Camelot’tan falan dışlamıyorlar ya da ne bileyim, zırhlarını da alıp çıkıp gitmiyorlar. Tek kaybettiğiniz bilmem kaç hasar puanı. Yani sonuçlar sadece savaşlara yönelik, bir de üstüne savaşların da ne kadar tek düze ve keyifsiz olduğunu düşününce yazının başında beni itlik ve kumarbazlığa iten sebepleri daha düzgün anlayabilirsiniz.
Evet savaşlar inanılmaz tek düze ve sıkıcı, zira herkes ve her şey birbirinin neredeyse birebiri. Dostlar, düşmanlar, haritalar, savaşlar, yetenekler… Mesela düşmanlardan Lost One’lar öldükten sonra 3 tıp içinde diriliyor, Pict Chosen’ların 1 çeşit hasar almamalarını sağlayan bir yetenekleri var ve Banshee’ler aksiyon puanlarınızı emerek cinsinizde bir şey yapamamanıza ve daha çok bekleyip daha da çok sıkılmanıza sebep oluyorlar. Şövalyelerinizin ise Defender, Champion, Vanguard, Marksman, Sage, Arcanist olmak üzere 6 sınıf seçeneği var fakat oyunun birinci yarısında birtakım sınıflardan elinizde ya bir tane var ya hiç yok. Başkalarını ise galiba kent meydanında bedavaya dağıtıyorlar. Bu da yetmezmiş üzere sınıflar ortasında da çok ölçüde ortak yetenek bulunuyor. Artık haklarını yemeyelim, birden fazla karakterin (tamamen kendine has olmasa da) kendi sınıfına ilişkin olmayan farklı bir yeteneği oluyor. Mesela Lady Guinevere’in Sage sınıfına ilişkin olmayan Teleport özelliği kendisine hoş bir avantaj sağlıyor. Merlin’in bir sıra düşmana vuran ejder nefesi saldırısı, Ector’un 9 karelik alanı ateşe veren saldırısı çok sayıda düşmana karşı savaşırken hayli tesirli. Ancak bu farklılıklar maalesef az sayıda ve bu yüzden de savaşın seyrini değiştirecek, oynanış şekline tesir edecek kadar tesirli olamıyorlar.
Toplamda 12 şövalyeye konut sahipliği yapıyor yuvarlak masamız lakin bunları açmak için Camelot’taki geliştirmeleri yapıp ekstra sandalyeleri eklemeniz gerekiyor. Geliştirmeler ortasında savaşlarda yaralanmış savaşçılarınızı iyileştirebileceğiniz Hospice, ağır hasarları düzelttirebileceğiniz Cathedral, alım satım yapmak içinse Merchant bulunuyor. Hospice’e bıraktığınız adamlarınızın fiyatsız uygunlaşması birkaç vazife sürerken, parasını basıp tek vazifede de iyileştirebiliyorsunuz. Fakat aslında o denli bir seçenek yok, zira o kadar az yan vazife var ki siz bir kişiyi ücretsiz iyileştirene kadar öbürleri 2 düzey atlamış oluyor. Ha, hiçbirinin ne öyküye ne oynanışa tesiri olmadığından güzelleştirmesi uzun sürecek şövalyeyi kovup yerine yan misyonlardan yeni bir şövalye alabilirsiniz. Tohumuna para mı saydık? Mesela ben savaşta şövalyelerim öldü diye asla bir evvelki Save’imi yüklemedim. Zira fabrikasyon şövalyenin biri için bırakın o sıkıcı savaşları tekrar etmeye, o yükleme mühletini çektiğimize bile değmez.
Oyunda önemli bir optimizasyon sorunu var, bir defa oyun boyutu 120 küsür gb ancak oyunun grafikleri görece hoş olmakla birlikte o denli “Vaay aklım çıktı, 4K budur” dedirtecek şeyler değil. Haliyle o kadar alanı neye harcadıklarını anlayabilmiş değilim. Oyunun düşük grafik ayarlarında bile epeyce yavaş çalıştığını ve yükleme müddetlerini de hesaba katınca güya optimizasyon yapmayı eksiksiz unutmuşlar gibime geliyor.
Sezar’ın hakkını Sezar’a, Arthur’un hakkını da Arthur’a verelim. Bu oyun benim için bir milat niteliğinde. Daha evvel senaryosunu çok beğenip de oynanışından bu kadar yaka silktiğim bir oyun olmamıştı. Açıkçası temel sağlam; karakterlere yeni yetenekler eklenerek özelleştirilirse, yan misyonlar eklenip optimizasyon meseleleri halledilirse bu oyunun puanı 2 artar. Fakat şu anki haliyle şimdi baharatları eklenmemiş tatsız tuzsuz ve yarı çiğ bir yemeğe benziyor.