Gördüğünüz her kart oyununun kartlarına aldanmayınız efendim. Gelin görün ki Foretales kartlarla oynanmasına karşın bir “kart” oyunu değil. Hatta şöyle söyleyeyim, bir Foretales destesi basılı halde elinizde olsa, tek başına oynayabilirsiniz.
…oha Foretales aslında Tarot! Ahem. Şey, açıklık getireceğim bu aydınlanmama. Hatta çabucak getiriyorum.
Olaylar (evet zira olaylar var), Volepain ve Leo’nun nüfuzlu bir Leydi’nin konutundan bir lir çalma işini üstlerine almasıyla başlıyor. İki hırsızımız meskene girip liri çalıyorlar çalmasına ancak, bu lire dokunduğu anda gelecekte olacak müthiş olayların imajları Volepain’in hafızasına atak etmeye başlıyor. Ve bu müthiş olayların gerçekleşmesini, elbette fakat onları bilen birisi durdurabilir.
Abi bu kainatın güçleri çok dandikmiş, almasa mıydık ya?
Bir sefer içine girdiğiniz vakit oyun döngüsü çok akıcı, ancak bu türlü çat çut fişek suratında kart oyunu oynayan bir insansanız ve Foretales’ten de o suratı beklerseniz olmaz. Zira özünde Foretales size bir öykü anlatmaya çalışıyor.
Karakter kartlarınız, onların yetenekleri ve eşyaları sizin denetim ettiğiniz kartlar. Gidebileceğiniz yerler, karşınıza çıkacak öteki karakterler ve düşmanlar da oyun tarafından dağıtılıyor. Sizin hedefiniz da yeteneklerinizle bu lokasyonlardan bilgi, silah, yiyecek, ün üzere sonradan kullanılabilecek gereçler çıkarmak ve kıssada ilerlemek.
Bu noktada bir işi çözmek için alınabilecek birden fazla yol var. Karşınıza çıkacak düşmanları öldürebilirsiniz elbette lakin onlara rüşvet ya da yiyecek de verebilirsiniz. Uygun ya da berbat ün puanlarınızı harcayıp yanlarından sıvışabilir ya da onları korkutabilirsiniz lakin bunun için elinizde bu kaynakları biriktirmeniz fakat o kaynakları toplamak için de kart harcamanız lazım.
Kısacası, oyun üslubunuzu bir bölgeye girmeden evvel başınızda az buçuk kurmanız gerek.
Her şeyiiiğğğnn bedeli vağr…
Fakat açık konuşmak gerekirse ben birkaç kısımda baktım olmuyor, çıktım döndüm misyon seçim ekranına, bir daha başladım.
Hele bir de karakterler daima, “Yaptığın her şeyin kıssaya bir tesiri var! O kadar çok adam öldürdün ancak kıymet miydi?!” falan dediği için azıcık içim bunalmadı değil. Evet, çok kısa mühlet içinde Volepain ve Leo’nun yanına biraz daha diplomasi odaklı bir karakter daha ekleniyor. Ancak; bir, sonuç itibariyle bu bir oyun; iki, abi bana diyorsun ki bütün kent yanacak kül olacak hepimiz bittik mahvolduk, sonra vay efendim iki tane adam öldürdün seni cani kapsiz…Travis Willingham bir sal beni ağabeycim n’olursun ya, ülkeyi kurtaralım mı kurtarmayalım mı, bir karar ver!
Foretales bize çoğunlukla keyifli bir oyun tecrübesi sunuyor. Sanat tasarımı açısından başarılı; yalnızca kart çizimleri değil, masanın üstüne düşen ışıklandırma ve küçük efektler de çok hoş duruyor.
Evet, birtakım küçük görünen fakat oynadıkça beşere batmaya başlayan tarafları var. Örneğin kimi seslendirme satırları geçerken oyuna devam edememek ya da karakterlerin konuşmalarını tıklayarak geçmek zorunda olmamız. O noktada Foretales’in bir kart tokuşturma oyunu olmadığını, bir kıssa anlattığını başınıza vura vura hatırlatıyor oyun.
Sonuç itibariyle birtakım noktalarda patır kütür adam vursaydım başıma ne geleceğini görmek için biraz da oynar mıyım? Oynarım. Ancak siz direkt o denli girişmeyin doğal.