Sizi Milda Kovas ile tanıştırayım. Annesiyle ortası limoni, babasının nerede olduğunu bilmeyen genç bir kız. O bir fotoğrafçı… Yok, pardon, psikolog yardımcısı. Yoksa bilgisayar programcısı mıydı? Aslında Milda hangisini isterseniz o, çabucak açıklayayım.
Crowns and Pawns bu çeşit bir oyunda gördüğüm en yaratıcı başlangıçlardan birine sahip. Bir online oyun için avatar oluşturarak başlıyorsunuz; saçı, favori rengi, dövmesinin yeri ve biçimi, bir de sevdiği sembol.
Milda bu yeni oyuna giriş yapmaya hazırlanırken ressam arkadaşı Dana’dan telefon geliyor, Dana’nın fotoğraflarını satın almak isteyen bir galeri sahibiyle buluşmanız lazım. Dana ile konuşurken çok casual bir muhabbet içinde “…ve hakikat renkleri seçmek için benim fotoğrafçılık uzmanlığıma mı gereksinimin var?”, “..ve sen de beni, bir programcıyı, senin için fotoğraf seçmem için mi çağırıyorsunuz?”, “bir psikolog yardımcısı olarak ‘karar vermekten kaçınıyormuşsun’ gibime geldi” cümleleriyle mesleğinizi seçmiş oluyorsunuz. Konuşmanın sonrasında dövme yaptırdığınızı söyleyebiliyorsunuz mesela, nerenize yaptırdığınızı, ne yaptırdığınız…
Sonra bir de bakıyorsunuz ki Milda kanlı canlı karşınızda; üstelik seçtiğiniz o renkte pijama giyiyor, saçı avatarı için seçtiğiniz üzere, dövmesi de tam tanım ettiğiniz yerde. Daha birinci andan ısınıyorsunuz Milda’ya zira o tam da hayalinizdeki üzere biri.
Bu meslek seçimi oyunu minik bir halde etkiliyor, oraya daha sonra geleceğiz. Oyunun bu birinci kısmında dolabınız, sonrasındaysa bavulunuz sayesinde kıyafetlerinizi, saçınızı, takılarınızı vs değiştirebiliyorsunuz. Bu da bence son derece güzel bir ayrıntı, her gün tıpkı şeyi giydiğimiz oyunlardan değil Crowns and Pawns.
Litvanya tarihinde neler olmuş neler
Milda’ya gelen bir mektup dedesi Rokas Kovas’ın öldüğünü ve Milda’ya Litvanya’da bir mesken bıraktığını söylüyor. Meskeni alabilmek için üç hafta içinde orada olmamız lazım. Dana’ya galericiyle olan buluşmasında yardımcı olduktan sonra uçağa atlıyor ve kendimizi Litvanya’da, dedemizden kalan konutun önünde buluyoruz. Sonrasındaysa Broken Sword gibisi işin içine gizemlerin, inanışların, tapınakların karıştığı heyecanlı ve ilgi alımlı bir macera yaşıyoruz.
Crowns and Pawns daha birinci anından itibaren Broken Sword’dan esinlendiğini göstermekten çekinmiyor. Kullanılan renk paletinden tutun da oyunun geçtiği çeşitli ortamlara kadar birçok sahne geliştirici takımın seriye hayranlığını gösteriyor. Hele ki sonlara yanlışsız karşımıza çıkan keçi bulmacası direkt Broken Sword tarihinin en makus şöhretli bulmacalarından birine atıf. Bunun dışında eski LucasArts oyunlarında da gördüğümüz biçimde bir labirent kısmı, Siberia üzere çeşidin değerli örneklerine yapılan güzel göndermeler de var.
Gözüm gönlüm açıldı, artık daha memnun bir insanım
Ben oyunun görsel üslubunu nitekim de çok başarılı buldum. Karakter ve yer dizaynları çok hoş, renk ve ışık kullanımı çok âlâ. Fakat öbür yandan oyunun en başarısız olduğu nokta da bununla ilgili, o güzelim yerler, güzelim kentler o kadar boş ki. Bir üniversiteye gidiyorsunuz, etrafta tek bir öğrenci yok. Bir orta sokaktasınız, etrafta tek bir kişi yok. Balkona çıkıp kentin göbeğinde işlek olan caddeye bakıyorsunuz, in cin top oynuyor. Oyunun kıssası için gerekli olan şahıslar dışında hiç kimse yok oyunda ve bu da yerlerin gerçekçiliğine büyük darbe vuran bir eksi. Açıkçası bu boşluk beni çok rahatsız etti, hayat dolu olması gereken bu cıvıl cıvıl yerlerin bu kadar ruhsuz ve cansız olması büyük bir eksiklik.
Oyunun bulmacaları çok âlâ, hatta kimileri önemli biçimde zorlayıcı lakin keyifli. Oyunun şimdi başında bulduğumuz bir notun oyunun sonundaki bulmacaları çözmemize yaraması üzere ayrıntılar çok hoşuma gitti. Envanter bulmacaları ile eldeki dokümanlardan faydalanarak çözdüğümüz bulmacalar pek istikrarlı olmuş. Oyunun çabucak başlarında, kütüphanede karşılaştığımız bir bulmaca başta seçtiğimiz mesleğe nazaran farklılık gösteriyor. Fotoğrafçıysak farklı, programcıysak farklı çözüyoruz bulmacayı. Fakat bu değişken bulmacaların sayısı yalnızca ve yalnızca bir ve bence bu kocaman bir fırsatın kaçmasına neden olmuş. Keşke o seçimden etkilenen birkaç bulmaca daha olsaydı.
Üstelik oyunda bu meslek seçimine dair üç de muvaffakiyetim bulunuyor. Bu durum benim üzere muvaffakiyetim seven, oyunları %100’lemekten hoşlananlar için tam bir eziyet, zira dediğim üzere bu meslek seçimi tek bulmaca hariç oyundaki hiçbir şeyi değiştirmiyor. Üstelik o bulmaca da oyunun ta en başında. Yani bu üç başarımı da almak için büsbütün lineer olan bir oyunu, seçimlerin hiçbir şeyi değiştirmediği bir oyunu baştan sona üç defa bitirmek lazım. Neden? İnsanları bir oyunu tekrarlamaya özendirmenin yolu bu değil.
SLM CNM NSLSN?
Karakterlerin seslendirmelerine, oyundaki telefonla iletileşme sisteminin doğallığına bayıldım. Farklı yanıtlar seçmemiz öyküyü dallandırmıyor tahminen lakin Milda için başımızda kurduğumuz kişiliği bu sayede yansıtabiliyoruz. Yani ben şayet aksi bir karakteri oynuyorsam her bildiriye gülücükler saçarak karşılık vermek zorunda değilim, Milda da bu bakımdan rahat davranıyor. Bu da bence oyunun ana karakterini daha bir sevilesi kılmış. Ancak oyunun en sonunda bile “seçim olmayan seçim” sahnesinin olması da oyuncunun elinden karar verme düzeneğini alan bir eksiklik olmuş, bunun hoşuma gittiğini söyleyemem. Yani büyük bir karar verdiğimizi sanıyor lakin aslında vermiyoruz. Bir de oyunun son kısmı biraz aceleye gelmiş üzere, kıssa biraz fazla süratli toparlandı.
Ben Crowns and Pawns’ı çok sevdim. Birkaç eksi yanı dışında çok doyurucu ve adventure sevenlerin kesinlikle bir talih vermesi gereken bir oyun. Tag of Joy’un tenkitleri dikkate alıp daha da hoş bir adventure oyunuyla karşımıza çıkmasını da hakikaten çok isterim. Bir de şey, Broken Sword’u gerçekten çok özlemişim, onu fark ettim.